Een reisdag na Perito Moreno, door een leeg landschap. En een indruk van een marinestad

Zondag 5 februari. Op weg richting één van onze reisdoelen: Ushuaia. In een rustig tempo, al blijft dat lastig voor ons. We gaan kijken of we vandaag Río Gallegos halen, 300 kilometer. Zo niet, dan wordt het wild kamperen met achterin de auto slapen want op de route is er echt niets. De weg gaat via route 40, 5 en 3 en blijkt helemaal geasfalteerd te zijn. Onderweg leegheid, het lijkt af en toe wel op de woestijnen van noord Chili. Op een splitsing van 2 wegen eindelijk iets van beschaving: een nieuw benzinestation, een restaurant en circa 20 huizen. De locatie heet Esperanza, oftewel 'hoop'. En dat hebben ze hier wel nodig ook. Een flink stuk verder onderweg komen we langs een plek waar bij de brug over een riviertje veel auto's staan. Er blijkt een restaurantje met een paar slaapplekken en een picknickplaats te zijn. Omdat het er vanaf de weg apart en druk uit zijn we even gaan kijken. Blijkt een Argentijnse gewoonte te zijn om, zeker op zondag, met het gezin of de hele familie te picknicken, liefst langs een riviertje. Hier is een groot veld met langs de rand overal barbequeplaatsen. Auto ernaast, achterklep open of spullen in de open bak van de pick-up. Kinderen spelen en voetballen, op de tafels allerlei eten en overal rokende barbecues, op hout. Erg gezellig. In het restaurant hangt een kopietje van de kinderpostzegels 2012 uit Nederland, met de kinderen van Maxima en onze Willem-Alexander. Door naar Río Gallegos. De weg is vrij saai, met rechte stukken van zomaar 40 kilometer over kale vlaktes. Parallel aan de weg lijkt er in de verte wel een grote dijk te liggen, volkomen recht en met één hoogte. Als we er op een gegeven moment een keer tegenop rijden blijkt het de rand van een volgende vlakte te zijn, op grotere hoogte dan de vorige.
Vlak voor Río Gallegos weer een verzameling picknickplaatsen met een lange trap naar een monument bovenop. En een kapelletje voor één van de vele heiligen, gecombineerd met religieuze schilderijen.
In RG, 100.000 inwoners, over de boulevard gereden op zoek naar een eettentje. Niets. Alleen file rijden, men lijkt het leuk te vinden om te paraderen in de auto. In de parken wel overal spelende kinderen. De stad lijkt een beetje op Den Helder in het kwadraat, veel marine en verder erg weinig te beleven. Veel gebouwen en monumenten die gerelateerd zijn aan de marine. De helden van de Malvinas (voor de Britten Falklands) worden overal geëerd. Ik zou als Engelsman hier geen vakantie houden.
Na een hap eten, weer eens 1 maaltijd voor ons beiden samen (meer dan genoeg), door richting een pinguïn kolonie. Wel 150 kilometer over onverharde wegen, naar Cabo Vírgenes, een smalle landpunt die voor de helft van Chili en de helft van Argentinië is. Hier start de Straat van Magallaan. Tegen 22 uur wordt het te donker om veilig verder te rijden. We stoppen bij de poort van Estancia El Condor. Beetje regen, maar achterin de auto merken we daar niet veel van. Lekker slapen.