Een paar dagen Pucón met beklimming van de vulkaan Villarrica

5 maart. Na rustig wakker te zijn geworden op camping Esperanza, aan de oever van het Calafquen-meer met zwart vulkaanzand, lekker gedoucht met op hout gestookt warm water. De bandjes netjes op spanning gebracht,omdat we vanaf hier voorlopig asfaltwegen verwachten. Een relatief klein ritje bracht ons in Villarrica. Een keurige badplaats met Zwitserse trekjes, qua netheid, soort winkels et cetera. Na lange tijd hebben we voor het eerst eens rustig koffie gedronken met kuchen. Taart dus, maar in heel Chili wordt dit kuchen genoemd, een overblijfsel van de immigratie van Duitsers in een zekere periode in de geschiedenis. Op een keurig terras, in de zon (eindelijk warm genoeg om buiten te zitten), met uitzicht over het Villarrica meer. Deze rust gebruikt om mijn zusje te bellen om haar te feliciteren met haar verjaardag. Blij verrast :) :)Onderweg naar Villarrica konden we een blik werpen op diverse vulkanen, waar van eentje met sneeuw rond de top en een keurige kegelvorm, de klassieke vulkaan. Dat bleek de vulkaan Villarrica te zijn die dicht bij Pucón ligt. Na de koffie een beetje de stad doorgekruist en vervolgens doorgereden naar Pucón, 30 kilometer verderop aan hetzelfde meer. Vlot een camping opgezocht en eens lekker in het middagzonnetje voor de tent, in korte broek, een koud biertje gedronken. Door de converter op de accu van de auto uren aan te laten staan hadden we even een startprobleempje: lege accu. Gelukkig snel een kampeerder gevonden die bereid was zijn auto even aan onze startkabels te hangen, dus dat was snel opgelost. Lapje vlees gehaald en een eenvoudige maaltijd bereid in de gemeenschappelijk ruimte, met simpel keukentje, maar dus dit keer wel met vers vlees.

Vroeg in de avond door het stadje gelopen en bij één van de reisbureautjes, waar ze allerlei excursies aanbieden (raften, hydroboarden, bezoek aan thermische baden etc) een beklimming van de vulkaan geboekt. Een andere campinggast had ons een filmpje laten zien van het borrelende magma in de krater. En aangezien het een langgekoesterde droom is om lava te zien moest dit gebeuren. Niet goedkoop, maar je krijgt al het benodigde materiaal en één gids per 4 man. We dachten zelf wel goede kleding en schoenen te hebben, maar je krijgt bergschoenen en een rugzak met een sterke waterdichte broek en jas, 2 soorten handschoenen, kappen voor je onderbenen, een gasmasker, een soort kontbeschermer, een pikhouweel, een klein plastic sleetje en crampones (ijzers voor onder je schoenen om op ijs te kunnen lopen). Spannend. Blijkbaar is de beklimming niet al te simpel.

De volgende ochtend, 6 maart en de verjaardag van mijn vader, om 6.15 melden bij het reisbureau om spullen te ontvangen en om 6.30 in het busje naar de voet van de krater. De vertrekplaats ligt op 1400 meter hoogte. De top ligt op ruim 2800 meter. Best veel hoogteverschil. Gelukkig is er een oude skilift die je (optioneel) 400 meter hoger brengt. Blijft 1000 meter hoogteverschil over in een tocht van 6 kilometer. De lift dus maar gepakt en geen spijt van gehad! Hoewel de schoenen prima aanvoelden bij het passen deden mijn hielen alna 100 meter behoorlijk pijn, maar niets aan te doen. Een prachtige tocht van 3,5 a 4 uur heen en circa 2 uur terug. We hebben een prachtige dag getroffen, helder, warm en zonder veel wind. Bovenop de krater bijvoorbeeld circa 15 graden, terwijl het de vorige dag -7 was !! Ondanks deze mazzel was het geen simpele wandeling: steil, delen met los vulkaanzand, delen met lavabrokken en delen over ijs. In een rustig tempo met af en toe 10 minuten pauze om te drinken en te eten. Begeleid door de (verplichte) gids. Na een flink stuk over los materiaal en later over rotsen kwamen we bij het eerste stuk ijs. Voor mensen met hoogtevrees (Gerard bv) is de tocht soms geen pretje en ik vond het knap eng om de eerste stappen te zetten op een steil stuk ijs met de volledig onbekende en net vastgemaakte ijzers onder je voeten. Bij uitglijden 'gewoon' snel omdraaien en je houweel op een specifieke manier in het ijs zetten om af te remmen. Bij foute handeling glijd je zomaar 100 meter de diepte in om te eindigen tegen wat rotsblokken van gestold lava. Fijn vooruitzicht. Schijnt gelukkig niet vaak te gebeuren....Na 20 meter was ik wel wat gewend, maar geheel angstvrij was ik nog niet. Na het ijs een stuk over rotsen zonder de ijzers af te doen en nog een stuk over ijs de laatste stop onder de kraterrand. IJzers af, jas uit (het was warm) en zonder rugzak met alle spullen de laatste 20 minuten naar de kraterrand. Daar wachtte een bijzondere beloning: over de rand kijkend zie (en hoor !!) je op 80 meter diepte de macht van de natuur en een rode kokende massa. Borrelend en af en toe lava uitspuwend. Een prachtig schouwspel waar ik lang naar uit heb gekeken. 20 minuten mochten we kijken en foto's nemen. Na de uitbarsting 2 jaar geleden mag je er eigenlijk maar 5 minuten zijn, maar 15 tot maximaal 20 minuten wordt toegestaan als het niet al te druk is. We zijn al na de topdrukte van januari en februari (300 man per dag, nu nog 150) en daarom wordt er iets meer toegelaten. Fantastisch om dit mee te kunnen maken. Ik weet het, ik gebruik de woorden 'fantastisch', ''bijzonder', 'geweldig', 'fraai' et cetera nogal vaak in mijn teksten of bij de foto's, maar ik heb er geen andere woorden voor.

Met een voldaan gevoel op de teugweg naar het 'basekamp', Alle spullen aan: water/sneeuw dichte jas en broek en kontbeschermer, sleetje aan de rugzak, rugzak op en naar beneden. De gids zocht een stuk ijs / harde sneeuw waar we naar beneden gingen glijden. De gids had nog wat discussie met andere gidsen over wel/niet en waar het zou kunnen. Eng steil, a la zwarte skipiste. We liepen met een jonge Française en gelukkig wilde die graag gezekerd, alledrie met een touw aan de gids vast, naar beneden. Daar waren wij wel blij mee, zonder dat te uiten natuurlijk. Pikhouweel op een bepaalde manier vast om te remmen, voeten bij elkaar, knieën gebogen en daar gingen we. Na 5 bange meters was het erg gaaf om een paar honderd meter naar beneden te glijden, te stoppen bij rotsen, op het sneeuw/ijs opzij te lopen (zonder de ijzers) en verder glijden. Scheelde heel wat lopen. Bij het einde van het ijs alles uit en in de rugzak en verder naar beneden gelopen over rotsen en veel los spul. Blij toen ik de skilift in beeld kreeg, maar bij aankomst bleek die alleen voor de heenweg gebruikt te kunnen worden. Dus nog een flink stuk steil naar beneden lopen door los lavazand. De laatste kilometer had ik het wel gehad, pijnlijke knieën en moe!! Bij de parkeerplaats was iemand met een koelbox vol koud bier en ik heb niet vaak zo genoten van een biertje. O ja, bij de laatste eetpauze op de heenweg kauwde ik op een stuk chocola met amandelen en voelde ik een hard stukje. Wat ik dacht dat een hard stuk schil van een noot was wat ik uitspuugde bleek een stuk van een kies te zijn. Mijn tong zei mij dat het een halve kies was, maar het bleek slechts een kwart te zijn. De volgende dag maar een tandarts opzoeken. Aangekomen bij het reisbureau stonden er, heel attent, stoeltjes klaar met een koud biertje en een bakje chips. Even bijgekletst en kapot, maar tevreden, naar de camping en daar op mijn slaapmatrasje in de zon een beetje bijgekomen. Wat een gave dag was dit weer !!