El Ventisquero Colgante en onderweg

Vandaag een actuele update. Nodig, omdat we eigenlijk de volgende dag al niet meer weten wat we allemaal hebben gedaan of gezien. Bizar. Vanmorgen rond 8.30 opgestaan in het zonnige La Junta. Zondagochtend in een heel klein plaatsje, dus tamelijk weinig te koop. Maar wel broodjes. Zelf hadden we genoeg voorraad voor een feestelijk zondags ontbijt: een ui, blik tonijn, tube mayonaise, een pak sinaasappelsap en koffie. Inpakken en wegwezen maar weer. Vandaag 1 echt doel onderweg: de gletsjer Ventisquero Colgante, ofwel de hangende gletsjer. Na een uur of 2 rijden aangekomen bij het natuurgebied. Gelukkig geen grote wandeltocht nodig om een goed zicht te krijgen, een tochtje van nog geen kilometer, vrijwel vlak. Er was wel een tocht van 2,5 uur, maar onze benen zeiden Nee. Na een leuke wandeling, ondermeer over een hangbrug, kwamen we bij het uitzichtpunt aan, aan de oever van een meer. Inmiddels werd het bewolkt, helaas. Toch een geweldig uitzicht op de gletsjer en de watervallen. Een goede camera had beter dan de telefoon of de pocketcamera kunnen laten zien wat we met onze ogen waarnemen, maar jullie moeten het met deze foto's doen. We konden met een rib-boot een tocht van een klein half uur maken om zo dichter bij de gletsjer te komen. Bleek nog dichterbij te zijn dan met de voettocht van 2,5 uur te halen was. Erg leuk en mooi allemaal.
Terug bij de auto in een hut, zoals ze hier vaak hebben op toeristische plekken en in nationale parken, onze late lunch bereid, met lekkere koffie, geen nescafe. Vaak hebben dit soort hutten picknick tafels en een gootsteen met stromend water. Keurig netjes en schoon. Je merkt ook hier wel aan dat Chili een soort Duitse versie is van Zuid Amerika.
Rond 16.30 weer vertrokken en tot 21 uur gereden. Prachtig glooiende wegen door fantastische landschappen. Overal vergezichten, meren, steile bergen. Hele delen van de route zijn onder constructie en alles is fraai golvend door het land. Heel relaxed rijden. Mooie 'kuipbochten'. Het laatste stuk naar Coyhaique van 60 kilometer kon óf via een nette asfaltweg óf via de echte Carretera Austral, route 7. Natuurlijk de echte genomen. Alle onverhard. Eerste deel mooi glad en zelfs 90 km/u gereden, zonder enig probleem. Maar na 10 kilometer werd het erg slecht door ribbels en gaten. Soms kan je dan door 65 a 70 te rijden nog over de ribbels heen vliegen, maar dit keer niet. 30 was soms al te veel. Een echte sloperijen, zoals we ook al eerder wel gehad hebben. Afijn, een goede test voor onze Toyota en zijn veren en schokbrekers. De banden zijn en blijven top! Vannacht op een camping, met veel jeugd die nu nog steeds (1.30 uur) flink lawaai maken door te kletsen en te lachen. Oordoppen in en slapen maar. NB: het regent en we hebben een stuk plastic over (het grootste deel van) de tent gespannen. Kijken of het houdt. Zo niet, dan wordt het de auto in vluchten in de regen. Morgen weer verder. Welterusten.