De grens over

Zaterdag 28 januari. Vandaag naar Argentinië, via de weg langs het meer naar Chile Chico en dan de grens over. In de ochtendzon langs het meer met aan de overkant steeds prachtige sneeuwgetopte bergen. En ook aan onze kant mooie wisselende bergformaties. Bij de grens eerst aan Chileens kant uit de auto en met paspoort en allerlei autopapieren in de rij. Volgens de douaniere is er iets niet helemaal in orde met papierwerk van de auto en zouden we niet later nog een keer Chili uit kunnen. Je hebt een RUT nummer nodig om een auto op je naam te kunnen zetten. Daarvoor heb je een 'sponsor' nodig. Blijkbaar kan je alleen een RUT krijgen als je werkt of woont in Chili. En dat doen we dus niet en toch hebben we een RUT. Dus dat vindt de immigratiedienst raar. We zullen zien hoe het gaat. Na wat stempels mochten we verder. 15 km verder bij de Argentijnen moesten we onze uien weggooien. De verpakte spek (voor een ontbijt met eieren) mocht wel mee, de salami hebben ze niet gevonden. Weer stempels en op pad. 60 km strakke rechte asfaltweg, wat een raar en groot verschil met Chili ! In het eerste stadje, Perito Moreno (nee, niet de gletsjer) getankt, gepind en wat brood gekocht. Wisselkoers hadden we in het hoofd van iets van 7 pesos voor een Euro. Toen de benzine 15 pesos per liter bleek te kosten schrokken we toch. Met zo'n 5000 Argentijnse kilometers te gaan met 1 op 7, niet zo fijn. En een biertje in de supermarkt voor 5 euro, ook een minder vooruitzicht. Bij de bank gepind, ongeveer 7 % opnamekosten. Ook zonde. Gelukkig bleek uit een krantje de ware koers, circa 17 pesos voor een Euro. Oeps. Onderweg viel meteen het enorme verschil in landschap op, geen bergen, rivieren, bossen meer maar rechte asfaltwegen door flauw geaccidenteerd kaal terrein, alsof we weer in Noord Chili waren. Langzaam toch mooie kleuren in het landschap, maar het blijven enorme vlaktes met heel lage begroeiing, zoiets als Texas. Af en toe lama's of vicuña's langs de weg. En wat geweldig was, een emoe, een klein soort struisvogels. Toen we die zagen zijn we omgedraaid om beter te bekijken. Hij wilde natuurlijk vluchten en liep weg, maar langs de kant van de weg, voor ons uit. Met zo'n 40 km/u hebben we hem rennend kunnen filmen! Nu staan we op een kleine parkeerplaats bij de Cueva de las manos, een Unesco monument. Een grot met honderden handafdrukken en andere schilderingen van rond 8000 voor Christus. De eerste bezichtiging is om 9 uur. Eigenlijk mag er niet gekampeerd worden, maar omdat we in de auto gaan slapen, op ons platform en omdat we gewoon aardig zij is het toegestaan. We mochten zes in het keukentje van het personeel (5 man) ons eten koken, waarbij we een ui, knoflook en door hen zelf bereid brood kregen. Weer top dus. Geen douche, dus dat wordt een tweede opeenvolgende ochtend zonder douche, maar niemand die het verschil nog ziet of ruikt.