Pinguïn-kolonie en voet aan wal op Vuurland

Maandag 6 februari. Lekker fris opstaan (not). Het hek naar de estancia staat nu wel open. Zou de provinciale weg moeten zijn die we later vandaag willen nemen. Even vragen hoe dat zit. Blijkt dat de weg Inmiddels al jaren privé terrein is geworden. De weg staat wel op de digitale kaart, maar helaas. Om een beetje wakker te worden drinken we een kop koffie bij de volgende en verder enige estancia, annex hotel, Monte Dinero. Die doet zijn naam eer aan (vrije vertaling Berg Geld) door voor een simpel ontbijtje 250 pesos te rekenen. Wel erg vriendelijk ontvangen overigens. Door naar Cabo Vírgenes. Zeer verrassend: een kolonie van 120.000 Magalan pinguïns in een fors.gebied direct aan de kust van de Atlantische oceaan. Over een gemarkeerd looppad loop je er dwars doorheen. Pinguïns op een halve meter afstand. Erg bijzonder. En we zijn de enigen hier. Jammer dat we net de enige forse regenbui treffen, maar goed. Om op te warmen naar de vuurtoren, waar een cafeetje naast zit. Leek dicht te zijn, maar na aankloppen gingen ze open. Ook hier de enige bezoekers, er rijden niet veel mensen 150 kilometer heen en weer terug over ripio, onverharde wegen.
Lekker met een kop warme melk en een staaf chocola chocolademelk gedronken. De houtkachel werd aangestoken, waardoor het behagelijk werd en we opdroogden. Bij vertrek blijkt op dit punt, bij de vuurtoren, de bekende route 40 te starten die door heel Argentinië loopt. Leuk detail. Terug over dezelfde 150 kilometer ripio. Stukken met 30 km/u en sommige met 70, afhankelijk van de regelmaat en omvang van de ribbels en gaten. Vervolgens verder naar het zuiden, de grens naar Chili weer overgestoken en bij Punta Delgada de ferry genomen over de Straat van Magallaan. Na de oversteek dus echt voet aan wal gezet op Vuurland. Een bijzonder gevoel, gewoon door de naam, de verre bestemming en het feit dat we invulling geven geven aan één van onze reisdoelen. Na nog een klein stuk rijden aangekomen in Cerro Sombrero. Een behoorlijk klein plaatsje met veel tijdelijke bewoners vanuit de olie en gas industrie die hier in Vuurland (en ook ten noorden op het vasteland) aanwezig is. Raar eigenlijk, en voor mij onverwacht, dat er in deze leegheid en ongerepte natuur wel degelijk gas en olie wordt gewonnen. Het dorp stelt erg weinig voor en we slapen in een hostal dat duidelijk voor werknemers van de industrie is gebouwd. We zijn de enige gasten, de eigenaar heeft recent een contract met een oliemaatschappij verloren. Eenvoudig, maar prima hostal, waar we prima (en warm) hebben geslapen.